Fokje in gesprek met ….
Andries Bouma (1966). Hij woont in Leek, is getrouwd met Kathrien en samen hebben ze 2 dochters.
De directe aanleiding voor dit gesprek is een interview dat begin juli in een regionaal weekblad staat, dat ook bij mij in de bus valt. Daarin vertelt Andries dat hij de Nijmeegse 4daagse gaat lopen voor zijn vader die op 20 mei is overleden aan galwegkanker. Omdat zijn vader, Riemer Bouma, jarenlang lid is geweest van de FLAL en heel veel wandelaars hem hebben gekend, heb ik contact met Andries opgenomen. We spreken af om elkaar na de 4daagse te ontmoeten. Ons gesprek vindt plaats bij mij in de tuin, 4 dagen na de 4daagse. Ik hoef Andries nauwelijks vragen te stellen. Hij zit nog zó vol van alle indrukken, het verhaal stroomt als vanzelf over zijn lippen.
Waarom het besluit om de Nijmeegse 4daagse te gaan lopen?
Toen we in januari hoorden dat mijn vader galwegkanker had en niet meer zou genezen, besloot ik om dit jaar de 4daagse voor hem te gaan lopen, 4 x 40 km. Ik heb me aangemeld en gelukkig werd ik ingeloot. Het wandelen heeft heel veel betekend voor mijn vader. In 1992 hebben we voor de 1e keer de Nijmeegse 4daagse gelopen, samen met 8 familieleden. Mijn vader en ik; mijn zusje Karin; 3 broers van mijn vader en enkele neven en nichten. Voor mij was het destijds ééns maar nooit weer, maar mijn vader vond het geweldig. Hij heeft deze 4daagse 20 keer uitgelopen. Zeg nooit nooit, want nu heb ik dus toch voor de 2e keer meegedaan. Het idee om van deze prestatietocht een sponsorloop te maken was er niet meteen, maar kwam later. Ik ben gaan lopen voor het KWF. Kanker is een vreselijke ziekte en geld voor onderzoek is hard nodig. Hoewel mijn vader het nooit persoonlijk tegen mij heeft gezegd, weet ik van anderen dat hij er heel trots op was, dat ik dit ging doen. Ik heb nog even de hoop gehad dat hij het zou meemaken, maar helaas heeft dit niet zo mogen zijn.
Hoe heb je deze 4daagse ervaren?
Overweldigend; emotioneel; hartverwarmend; vermoeiend en vooral: héél bijzonder. Mijn zus Karin heeft het regionale weekblad “De Krant” ingelicht over mijn deelname en mijn missie om geld in te zamelen voor het KWF. Er is een groot interview geplaatst, de sponsorloop is hierin uitgebreid aan bod gekomen, mét een vermelding hoe men een donatie kon doen. Ik heb hier veel reacties op gehad en het heeft zeker geholpen om het eindbedrag te verhogen. Ik ben blij dat zoveel mensen me hebben gesponsord, mijn bijdrage aan het KWF is €3.695,- geworden.
Daarnaast heeft Karin ook gereageerd op een oproep van RTL 4, waarin aan mensen werd gevraagd om zich te melden als ze de Nijmeegse 4daagse gingen lopen met een speciale reden. In 1e instantie was ik hierover niet zo enthousiast, televisie hoefde voor mij niet. Maar uiteindelijk vond ik het toch wel bijzonder.
Hoe ging dat en hoe vond je het?
De week voor de 4daagse kreeg ik een telefoontje van Floor Bremer, journaliste van RTL4. Ze wilde me graag volgen op dinsdag, de 1e dag van de vierdaagse. Ik zou 1 van de sterren van de dag zijn, samen met 2 zussen die ze ook zou volgen. Dinsdagochtend in de bus, op weg naar de start, had ik al app-contact met Floor. Samen met een cameraman zat ze me op te wachten voor de kennismaking en een eerste opname. Ik vond dat wel spannend, je hebt geen idee hoe het zal gaan. We spraken af dat ze me op verschillende locaties langs het parcours zouden opwachten om een gesprekje met me te voeren. Na de kennismaking ging dan ook de camera aan en volgde er een kort vraaggesprek. Daarna liep ik naar de start met de camera in mijn nek. In Oosterhout zou Floor mij opwachten voor weer een interview. Toen ik daar aankwam, was ze live in het ochtendnieuws. Ik ben blijven wachten tot ze klaar was en moest even voor het "beeld" teruglopen voor een "spontane ontmoeting". De volgende ontmoeting was in Elst, weer hadden we een kort gesprekje. Daarna zouden we elkaar ontmoeten in Bemmel, daar zou de familie mij ook opwachten, maar dat liep mis. Vanwege de 4daagse waren er allerlei wegen afgesloten en Bemmel was onbereikbaar. De familie sprak daarom met Floor af mij te treffen in Lent. Dit is allemaal buiten mij om gebeurd, ik kreeg de verhalen achteraf te horen.
Tussen Elst en Bemmel stonden Floor en de cameraman weer op me te wachten. Ze liepen een stukje met me mee en daarna zouden we even gaan zitten in de berm en een praatje maken. Tijdens dat wandelende interview liep ineens Harm Pops uit Grootegast, een hele goede wandelvriend van mijn vader, in mijn blikveld. Ik schudde hem spontaan de hand en we vlogen elkaar in de armen. Floor was even van slag, maar ze maakte handig gebruik van de gelegenheid en ze betrok Harm direct in het gesprek. Wat vond ik dit een leuke ontmoeting. Harm vervolgde zijn weg en wij zijn in de berm gaan zitten om daar het gesprek voort te zetten. We hebben o.a. gepraat over mijn deelname in 1992. Floor had me vooraf gevraagd daar foto's van mee te nemen. Daarna vervolgde ik mijn weg via Bemmel naar Lent. Intussen had Floor daar, voor de camera, een gesprek met mijn moeder en mijn zus Karin gehad. Ze stonden me joelend op te wachten: ook mijn vrouw Kathrien, dochter Joyce en nog 7 andere familieleden waren van de partij. Ze hadden een mooi spandoek gemaakt: "boven loopt (o) pa met je op: Andries zet hem op!" Allemaal droegen ze een mooi zwart t-shirt met een beeltenis van pap aan de voorzijde en op de achterzijde de tekst : "lopen om bij kanker stil te staan om te herdenken om te hopen dat we kanker eens voorgoed verslaan". Ik kreeg ook zo’n shirt aangetrokken. Onder de muziek van Lee Towers "You 'll never walk alone" ben ik met tranen in mijn ogen weer verder gelopen. Floor stond me bij de finish op te wachten voor het laatste interview. Ik heb haar bedankt voor deze bijzondere dag en we hebben afscheid genomen. Zij ging nu monteren voor de uitzending van 19.30 uur in het RTL4 nieuws.
Na het afmelden op de Wedren liep ik weer Harm Pops tegen het lijf. We hebben samen een biertje gedronken en geconstateerd dat het toch wel heel bijzonder was om elkaar deze dag 2x te ontmoeten. Harm liep 50 km en ik 40 km. Verschillende starttijden, deels een andere route en elkaar toch 2 keer treffen.
‘s Avonds heb ik gespannen voor de tv "mijn" stukje bekeken. Vreemd om je zelf terug te zien en vooral terug te horen. Maar wel heel mooi gemonteerd door Floor. Als je weet hoeveel beeldmateriaal er is opgenomen, dan merk je dat er heel veel wordt weggelaten. Maar dat begrijp ik wel, je bent maar een heel klein onderdeeltje van het nieuws.
Dat was nog maar dag 1. Hoe zijn de andere dagen verlopen?
Heel goed. Ik ben goed getraind aan deze uitdaging begonnen en heb hem zonder problemen uitgelopen. Hoewel ik mijn 1e 4daagse al in 1992 heb gelopen, en me dus had voorgenomen om dit nóóit weer te doen, heb ik het deze keer heel anders ervaren. Destijds was ik jong, minder goed getraind en ik had minder aandacht voor de omgeving. We liepen toen ook met een groep van 10 mensen. Nu liep ik hem alleen. Nou ja, alleen…. met ruim 45.000 andere wandelaars. Ik heb genoten van alle gekkigheid; van het enthousiasme van de mensen langs de kant van de weg; van alle muziek. Ik heb me verbaasd over de enorme aantallen toeschouwers, van de vrijgevigheid van al deze mensen. Je krijgt gedurende de dag zoveel eten, drinken en snoeperij aangeboden, je kunt bijna zonder eten in je rugtas op pad. Geweldig! Je doet zóveel indrukken op, er gebeurt zóveel, het is niet te begrijpen voor mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt. Van begin tot eind, elke dag weer! Dronken en uitgelaten studenten zwaaien je ’s ochtends uit, zij hebben de hele nacht feest gevierd en moeten nog naar bed. ’s Ochtends heel vroeg staan de luidsprekers op de hoogste stand pompende muziek rond te schallen en blazen de orkesten al op volle kracht. En bij binnenkomst op de Wedren, waar de finish is, is het ook weer gigantisch druk en staan de mensen je uitbundig toe te juichen. Dit alles stimuleert enorm. Elke dag ging ik langs bij de KWF-stand, waar ik als dank voor mijn inspanningen gratis eten en drinken kreeg aangeboden, een massage kon krijgen en een praatje kon maken. Ik heb veel bekenden langs de kant gezien. Er waren mensen die speciaal naar mij uitkeken, omdat ze van mijn deelname afwisten door het bewuste krantenartikel. Op woensdag stond mijn familie me 5 km voor de finish op te wachten. Terwijl we stonden te praten, liep Tine van Veen voorbij, een vaste wandelvriendin van pa. Dat vond ik heel leuk, we hebben de laatste kilometers samen opgelopen, over pa gepraat en uiteraard over onze ervaringen tot dan toe. Op donderdag was er ook nog prettig oponthoud bij de stand van Dagblad van het Noorden langs de Zevenheuvelenweg. Elk jaar biedt DvhN aan ieder die dat wil, de gelegenheid om een gelukstelegram te sturen aan lopers die men een hart onder de riem wil steken. Voorgaande jaren stuurde ik mijn vader altijd een gelukstelegram. Nu lagen er 4 telegrammen op mij te wachten. Heel leuk!
Op vrijdag werd ik, naarmate ik dichter bij de finish kwam, erg weemoedig. Ik had me een half jaar voorbereid op deze 4daagse en nu kwam het einde in zicht. Natuurlijk speelden de omstandigheden ook mee. Vermoeidheid na bijna 160 km lopen; korte nachten, dus te weinig slaap; veel emoties en indrukken onderweg, zowel bij mij als bij mijn lieve familie, mijn trouwe supporters. Het overlijden van mijn vader is nog maar kort geleden, ik besefte dat ik niet veel tijd had gehad om te rouwen. Al deze emoties speelden mee. Maar het is goed! Op het laatste stuk staan weer heel veel mensen die speciaal voor mij zijn gekomen. Ik word met gejuich en gladiolen ontvangen. Weer tranen. Nog even de KWF stand tegenover het Radbout UMC aangedaan. Een officieel fotomoment met het eindbedrag, op dat moment was de opbrengst van mijn sponsoractie € 3685,-. Inmiddels is dit € 3695,- geworden. GRANDIOOS, wat een mooi bedrag. Alle sponsorlopers hebben een totaalbedrag bij elkaar gebracht van €120.000,-. Zo zie je maar: samen sta je sterk! Dan het laatste stuk over de Via Gladiola. Wát een sfeer, wát een feest, wát een mensenmassa. Ze staan 5, 6, 7 rijen dik langs de kant. Muziek, geschreeuw, applaus. Kippenvel. Het allerlaatste stukje, langs de tribunes met hotemetoten. En dan de finish op de Wedren. Ik neem mijn 2e 4daagse kruisje in ontvangst. Ik ben trots, maar ook ongelofelijk leeg……
Ik heb heel erg van deze vierdaagse genoten, maar besefte de laatste wandeldag ook dat ik mijn vader ontzettend mis en dat ik dat gemis nog geen plek heb kunnen geven. En ik begrijp nu ook dat hij hier elk jaar weer naar toe wilde.
Wat betekent deze laatste opmerking?
Het betekent dat ik er serieus over nadenk om het volgende jaar weer mee te doen. Vanwege mijn werk zal het passen en meten worden om voldoende tijd te vinden om te wandelen. Ik heb samen met een compagnon een eigen bedrijf en werk van maandag t/m zaterdag. Ik wil beslist goed getraind aan de start verschijnen. Maar als dat lukt, dan ga ik er voor!