Fokje in gesprek met….

Vanwege het Covid-19 virus deze keer een “anders dan anders” interview. Ik heb alle personen die ik tot nu toe heb gesproken voor het FLAL verenigingsblad, gevraagd naar hun situatie op dit moment. Ieder heeft via de mail een aantal vragen gekregen. Lees hier hoe enkele wandelaars deze bijzondere tijd ervaren en wat ze zoal doen.

Siek Postma: vorig interview december 2017
Zaterdag was en is mijn wandeldag. Daar heeft HET VIRUS gelukkig (nog) niets aan kunnen veranderen. Wat wel is veranderd is de manier waarop ik wandel. Destijds, al weer acht maanden geleden, in georganiseerde tochten. Ik wandelde en kletste met mede wandelaars, zag veel mensen. Volgde de pijlen op de routes die door vrijwilligers waren uitgezet en opgehangen. Nu niets meer van dat alles. Ik loop in mijn eentje, zie nauwelijks andere wandelaars. Zie veel meer leeftijdsgenoten op de fiets. Moet nu zelf mijn weg zoeken, met een rugzak zwaar van het meegenomen water. Ik liep o.a. het Drenthepad, ca. 260 km in de mooie provincie Drenthe met haar afwisselende landschappen. En ook routes van ooit gelopen tochten waarvan ik de beschrijving gelukkig heb bewaard. Aan de hand van papier dat lang niet altijd duidelijk is. Maar het plezier is er niet minder om. Het is alleen heel anders, een heel nieuwe ervaring. Ik liep slechts twee georganiseerde tochten, één vanuit Lemele en één vanuit Gasselte. Vooraf inschrijven en betalen en vertrekken op een bepaald tijdstip. Het werkte uitstekend en onderweg zag en sprak je weer eens iemand.
Het was dan ook een grote teleurstelling dat mijn club, de FLAL, haar tochten afgelastte. In mijn fantasie had ik bedacht hoe ze veilig en conform de nu geldende regels zouden kunnen worden georganiseerd. Ik begrijp heel goed de verantwoordelijkheid van het bestuur, maar dat maakt de teleurstelling niet kleiner. Fokje vroeg me of ik de rubriek "Wandelen met de FLAL in coronatijd" kende. Ik moest antwoorden 'nee die ken ik niet.' Sinds begin oktober toen ik erg benieuwd was of de FLAL-tochten door zouden gaan, heb ik niet meer gekeken. Waarom zou ik dat doen? Ik wist toen genoeg 'alles afgelast' tot 1 januari.
Wat het virus wel voor elkaar kreeg is het volledig op de kop zetten van mijn leven. Ik behoor door mijn leeftijd tot de risicogroep en besloot voorzichtig te zijn. Me goed aan de aanbevelingen van 'afstand houden en veelvuldig handen wassen, enz.' te houden. Dat werd nog grondiger toen het openbare leven in Nederland stil viel. Geen treinreizen, geen musea, geen theater, niet op pad. Achteraf gezien had ik nog geluk dat Nepal haar grenzen sloot twee dagen voor mijn vertrek. Tijdens het virus kun je maar het beste in eigen land zijn met haar uitstekende medische voorzieningen. Ik kreeg veel 'vrije tijd', die vul ik met meer wandelen, lezen van boeken en het kijken van documentaires op tv. Ik ben zowel huismus als leunstoeltoerist geworden. Zonder de buitenwereld kan ik eigenlijk niet, ik wil graag weten en nog liever ervaren hoe het elders is.
Kortom het virus heeft mij omdat ik probeer gezond te blijven voor nieuwe uitdagingen geplaatst. Het is minder leuk, maar mijn vrienden in Indonesië en Nepal zijn veel slechter af dan ik. Het is niet anders. Me aanpassen aan de huidige omstandigheden en daarin een weg vinden, dat is een uitdaging, waar generaties me voor gingen. Hopen op een weer wat 'normaler' leven. "En de meeste van deze is de hoop, omdat de hoop altijd weer z'n weggetje vindt" zong Liselore Gerritsen.

Minet Horst-Dijkstra: vorig interview september 2018
Sinds 2019 werk ik in de zorg. Ik heb in april corona gehad. Het was een heftige periode op het werk. Veel bewoners zijn aan het virus overleden. Van het personeel heeft 75% corona gehad. Ikzelf had het in een milde vorm. Het gaat gelukkig weer goed met mij. Wel ben ik 4 weken uit de running geweest. Ik heb veel hoofdpijn gehad en was verschrikkelijk moe. Mijn conditie was zoveel gezakt dat ik nog geen 3 km meer kon wandelen. Toch heb ik in mei weer de draad opgepakt en langzaam de conditie weer opgebouwd. Inmiddels loop ik weer gemiddeld 25 km.
De huidige situatie van (gedeeltelijke) lockdown is niet leuk, het zijn vooral de gezellige dingen die je mist. Even op bezoek gaan bij je ouders bv is niet meer zoals het was. Altijd uitkijken of je voldoende afstand houdt enz. Vooral op mijn werk heeft het virus veel invloed. De bewoners komen veel tekort. Geen leuke uitjes, geen of slechts beperkt bezoek. De gezelligheid ontbreekt. Thuis valt het gelukkig wel mee. We hebben weinig problemen, je raakt er aan gewend en we proberen er het beste van te maken.
Ik wandel nog wel. Met vriendinnen korte afstanden in de omgeving.
Met mijn moeder en vrienden af en toe. Met mijn moeder heb ik inmiddels het Zuiderzee-pad afgerond. In de zomervakantie heb ik de alternatieve 4daagse van Alkmaar gelopen. Nu zijn we met enkele vrienden de Sallandse 4daagse aan het wandelen. Alles op gepaste afstand en volgens de regels.
Wandelen vindt ik altijd heerlijk. Kan het niet met een grote groep dan maar met een klein groepje. De gezelligheid mis ik wel van een georganiseerde tocht.
De rubriek op de FLAL website “Wandelen met de FLAL in Coronatijd” ken ik niet.
Ook de routebeschrijvingen, de tips en de suggesties die op de site staan vermeld heb ik niet gelezen.

Harry en Martha van der Weerd: vorig interview december 2018
Sinds de laatste wandeltocht van de FLAL, op 7 maart jl. vanuit Spier, was het even omschakelen voor ons. Veel bekenden van het wandelen kom je sinds midden maart niet meer tegen. Wij houden ons aan de richtlijnen die de regering heeft opgesteld. Wel hebben we elke dag gewandeld in onze omgeving, korte stukken en lange stukken. Ook veel wandelknooppunten in onze provincie Groningen gewandeld. Veel gefietst vanuit onze woonplaats Blijham, meer dan in voorgaande jaren. Het is jammer dat onverwachte bezoekjes niet meer kunnen plaatsvinden. Je ziet je kinderen en kleinkinderen minder. Onze beide dochters zijn verpleegkundigen. Zij worden wekelijks geconfronteerd met de gevolgen van Covid-19. Vandaar dat zij en wij terughoudend zijn om elkaar te bezoeken.
Vanwege Covid-19 vervielen voor ons een excursiereis naar de Hanzesteden in Noord Duitsland, diverse kampeervakanties gecombineerd met een wandelevenement en een 3-daags bluesfestival met wereldartiesten in Grollo. Ook een wandelexcursie naar het schiereiland Evia in Griekenland hebben we gecanceld. Door de verscherpte maatregelen van 4 november jl. is een bezoek aan de tentoonstelling “The Rolling Stones Unzipped”in het Groninger Museum uitgesteld. Theatervoorstellingen, concerten en lezingen gingen en gaan niet door of zijn verplaatst naar 2021.
Is dit erg. Nee, gezondheid en welzijn zijn voor ons te belangrijk. Ach en wat in het vat zit … nietwaar?
De campings gingen eind juni weer openen en allemaal volgens de richtlijnen van de rijksoverheid. Met de caravan zijn we toch nog 6 weken onderweg geweest.
En langzamerhand hebben wij de draad van het wandelen weer opgepakt, conform de richtlijnen om met 4 man te gaan lopen. Met vrienden weer een start gemaakt met het Groninger Borgen pad en het Groot-Friesland pad. Het traject Beetsterzwaag tot en met Papenburg (D) zit erop. Op dit moment (3 nov) zit Duitsland weer op slot. Met Klaas van der Heide en Stiena Sluiter zijn wij weer zaterdags (25 km) op pad. Gelopen in Appelscha, Bakkeveen, Beetsterzwaag, Boomkroonpad Drouwen, Zuiderkluftroute Spier-Beilen-Spier. Zelfs nog een coronaproof wandeling in Lemele gelopen, georganiseerd door een wandelvereniging uit Dalfsen. En wij gaan nog “Flallen” vanuit Lutjegast, Exloo en Scheemda. Uitstekend initiatief van het FLAL bestuur om de beschrijving van deze routes op de site te plaatsen. Na een periode van ruim een half jaar hebben wij Minne en Janke Bron uit Gorredijk weer ontmoet (op gepaste afstand) en een pittige wandeling gemaakt. Fijn om te zien en te horen dat wandelliefhebbers en FLAL leden deze periode goed doorkomen. Via WhatsApp en Facebook vinden er veel uitwisselingen plaats. Berend en Francis Pol doen uiteraard veel verslagen met tekst en foto’s op hun website en op facebook. Ook Berend Jager uit Beilen laat zich niet uit het veld slaan, gezien zijn fotoreportages. Zelf hebben we in september een heel mooie route gelopen van 25 km in de omgeving van Muntendam en Veendam op uitnodiging van Feiko Stoppels. Feiko was één van de uitzetters van de prachtige FLAL route van 8 februari 2020 vanuit Woldendorp. Een aanbeveling voor de FLAL en de routecommissie om deze route in de toekomst op te nemen in de wandelagenda.
Zolang er geen vaccin is tegen het coronavirus, kunnen we niets anders doen dan onszelf beperkingen opleggen door ons zowel binnenshuis als buitenshuis verantwoord te gedragen. Gezamenlijk hebben we de sleutel in handen om het virus onder controle te krijgen, We moeten voorkomen dat de samenleving niet opnieuw tot stilstand komt. Het sociale leven moet nog niet op een lager pitje komen. En die sleutel is niet de overheid, maar dat zijn wij Nederlanders. Let een beetje op elkaar, zorg voor elkaar in welke vorm dan ook.

Cella Wegter: vorig interview maart 2019
“Ik ben net voordat de corona uitbrak, gestopt met mijn werk. Nu heb ik dus tijd om van alles te ondernemen. Gelukkig heeft het coronavirus ons nog niet lastig gevallen. Het mondkapje wordt trouw gedragen, maar het heeft wel even geduurd voordat we vriendjes waren. De regels zijn goed te hanteren. Ik wandel nog steeds. Het wandelen is een buitengebeuren, wat maakt dat ik daarmee ben door gegaan. Ik loop met een wandelmaatje en we gebruiken een koord van 1,5 meter waar in het midden een rood vlaggetje hangt. We dragen een mondkapje als we door een dorpje lopen. In het bos is dat niet nodig. Ik mis de contacten met de wandelaars, zoals bij de georganiseerde tochten. Maar dat komt vast wel weer op enig moment.

Andries Bouma: vorig interview september 2019
Net als iedereen heb ik een raar jaar achter de rug. Na de (voor mij) bijzondere Nijmeegse 4-daagse van vorig jaar was ik van plan hem dit jaar weer te gaan lopen. Ik ben dan ook "gewoon" door blijven lopen. In oktober vorig jaar kreeg ik een rare bult op de bovenkant van mijn voet. Daar kreeg ik last van tijdens het wandelen.
Na onderzoek bleek het een ganglion te zijn, een goedaardig gezwel. Deze is vlak voor de kerstdagen operatief weggesneden. Daardoor moest ik een paar dagen met de voet omhoog en daarna voorzichtig weer beginnen met wandelen.
Om te kijken hoe het ging heb ik meegedaan met de Vrijetijdsboulevard wandeltocht in Roden, 25 km in de nabije omgeving. Erg druk, maar wel heel mooi en gezellig. Echter te snel en te fanatiek na mijn blessure ben ik weer begonnen met wandelen. Ik kreeg achilleshiel problemen, er volgde een bezoek aan de fysiotherapeut met het advies toch echt kalm aan te doen en goed te luisteren naar mijn lichaam. Dat heb ik dan ook maar gedaan, kortere stukken in een langzamer tempo.
Corona kwam steeds meer in beeld, half maart kwamen we in de slimme lockdown. Heel veel kwam tot stilstand. Mijn werk niet: dat explodeerde.
De materialen voor de tuin (onze handel dus) waren niet aan te slepen.
Ontzettend drukke periode met bij tijden onvoorstelbare drukte. We moesten op een gegeven moment op de zaterdagen een verkeersregelaar inzetten om het verkeer en de toeloop in goede banen te leiden. Het was 6 dagen in de week keihard werken, om zo goed mogelijk bij te blijven met het werk.
Ik had naast het werk ontspanning nodig om de stress van alledag kwijt te raken. Daar helpt het sporten me echt mee. Elke zondag ongeveer 2 uur stevig op wandelen (ongeveer een tempo van 7 km per uur wil ik dan halen). Daarnaast op de maandagavond en de woensdagavond: óf wandelen óf op mijn racefiets een tocht maken. Daarmee vind ik een prima balans met mijn werk en de privésituatie thuis. Meer tijd kan/kon ik er niet voor vrijmaken. Moet mijn gezin ook nog in de ogen kunnen kijken. De Nijmeegse vierdaagse had ik in het voorjaar al uit mijn hoofd gezet. Je zag het aankomen dat die simpelweg niet door kon gaan. In de 3 weken zomervakantie heb ik veel gefietst en gewandeld.
We zouden naar Tenerife, maar die reis werd geannuleerd. Het werd een last-minute lang weekend naar Schoorl. Een paar dagen gewandeld door de mooiste duinen van Nederland. De achillespees houdt zich inmiddels goed, daar heb ik gelukkig geen problemen meer mee.
De eerste golf zijn we als gezin en werk zonder corona doorgekomen.
Bij de tweede golf kwam corona ineens heel dicht bij, mijn vrouw en oudste dochter werken beiden in de zorg. Mijn vrouw werkt met demente ouderen, mijn oudste dochter met verstandelijk beperkten. Beiden hoog risico groepen.
Bij mijn vrouw op haar werkgroep werd onlangs corona geconstateerd bij een grote groep collega's en bewoners.
Dan komt het plotsklaps heel dichtbij, mijn vrouw moest vanwege de besmettingen bij haar collega's extra werken en volledig beschermd, ontzettend intensief en zwaar werken. Er is 1 bewoner op haar groep overleden aan het coronavirus. Bij mijn oudste dochter gelukkig geen uitbraak, wel waakzaamheid.
Mijn jongste dochter werd van school naar huis gestuurd, een vriendinnetje bij haar in de klas was besmet, uit voorzorg moest zij in quarantaine.
Vanwege het werk van mijn vrouw en andere dochter hebben we haar laten testen, gelukkig was er met haar niets aan de hand.
Op mijn werk werken we met spatschermen en hebben we desinfectiezuilen bij de ingang staan. Sinds het advies om mondkapjes te dragen, werken we zo veel mogelijk met mondkapjes, valt niet altijd mee als brildrager kan ik je zeggen.
Voor de rest moeten we maar zien wat de toekomst brengt, het hangt helemaal af wat het virus gaat doen en hoe wij als mensen hier mee om gaan.
Die eerste golf hing er een heel andere sfeer en stemming dan bij de tweede golf. Iedereen vindt het te lang duren, maar door ons menselijke gedrag blijven we er veel langer mee zitten.